Në Santorini, aty ku toka dhe zemra e të pranishmëve nuk pushon së dridhuri për rrjedhojë të lëkundjeve sizmike, disa persona ndryshe nga shumica zgjodhën të qëndronin.
Në një ishull të goditur nga stuhitë sizmike të paprecedentë , këta janë njerëzit që qëndrojnë në këmbë, duke këmbëngulur se jeta nuk ndalet sepse toka tundet.
Bëhet fjalë për shqiptaren Xheni Baja, 20 vjeç, punon si recepsioniste në De Sol, dimër dhe verë. Ajo kishte zgjedhjen të largohej – ose në Athinë ose në atdheun e saj në Shqipëri. “ Në fillim situata nuk ishte aq shqetësuese
as që më shkoi në mendje të largohesha”, thotë ajo. “Por tani, kur gjërat bëhen të vështira , unë kam mendime të dyta .”
Ajo, si dhe shumë persona të tjerë, është mësuar me tërmetet – “Por jo me këtë frekuencë ”, thekson ajo.
Të afërmit e saj tashmë janë larguar nga ishulli, por për momentin ajo nuk po mendon t’i ndjekë. Për të, jeta në Santorini vazhdon, edhe nëse toka nën këmbët e saj refuzon të qëndrojë në vend.
Personi i dytë është Antonis Koronios, 74 vjeç, është një nga ata që nuk menduan për asnjë moment largimin nga Santorini. I lindur dhe i rritur në ishull, ai nuk ka frikë nga magnitudat e Rihterit. Në fund të fundit, ai përjetoi tërmetin e madh të vitit 1956 , kur, si fëmijë, flinte në një tendë në fushë me familjen e tij.
Sot ka në krah Markos, gomarin e tij dhe për të mjafton. ” Unë kam kafshët e mia, a duhet të heq dorë prej tyre?” “Kush do të kujdeset për ta?” thotë me sigurinë e një njeriu që ka mësuar të jetojë në një vend ku toka nuk është kurrë plotësisht e qëndrueshme. ” Nga çfarë duhet të kem frikë në moshën time?” “As vullkani, as tërmeti, as asgjë”.
Nëse diçka e shqetëson atë, nuk janë dridhjet e tokës, por dridhjet e një shoqërie në ndryshim. ” Kam frikë për fëmijët e fëmijëve të mi .” Jo për tërmetin – ju mund ta përballoni atë. Por për të gjithë anormalët që ecin mes nesh , për kriminalitetin. “Këto janë ato që më trembin”.
Dhë së fundmi bëhet fjalë për Sofia Athanasiadou e cila jeton dhe punon në Santorini për 21 vitet e fundit . E takuam në tarracën e hotelit U&M Suites në Firostefani, me kalderën e shtrirë para saj si një sfond që duket i palëvizshëm – por vetëm në pamje. Hoteli është pothuajse i varur mbi shkëmb, por ajo mbetet e qetë. Ai nuk mendoi për asnjë moment të largohej nga ishulli, edhe kur tërmetet u bënë një dukuri e përditshme .